Ήταν απόγευμα προς βράδυ και εγώ κατευθυνόμουν με μια καρέκλα στο χέρι και μια κουβέρτα προς τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της γειτονιάς μου...Και προς μεγάλη μου έκπληξη στήνω την καρέκλα στην μέση του πεζοδρομίου,κάθομαι και σκεπάζομαι με την κουβέρτα...!!! Ίσως περίμενα κάτι(ένας Θεός ξέρει τί!!)... Μάλλον θα πρέπει να κοιμήθηκα...Μόλις ξύπνησα-είχε ήδη νυχτώσει εντωμεταξύ-συνειδητοποιήσα την κατάσταση μου!!! Και σκέφτηκα: ''Είναι πολύ επικίνδυνο να κοιμάσαι στους δρόμους στις μέρες μας!!!'' Και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου...
Αυτό όμως δεν βρισκόταν εκεί που βρίσκεται συνήθως αλλά για να το φτάσω έπρεπε να διασχίσω οικόπεδα με μεζονέτες και μάλιστα ενοικιαζόμενες μεζονέτες για τουρίστες!! Κι ενώ περπατούσα αμέριμνη (η κουβέρτα και η καρέκλα είχαν εξαφανιστεί ως δια μαγείας!) συναντώ έναν παλιό μου συμμαθητή... Είχα να τον δω τουλάχιστον 2 χρόνια...Και αντί να μιλήσουμε για τα νέα μας με ρωτούσε πώς θα κάνει φορμάτ τον υπολογιστή του! Ούτε που θυμάμαι τί του απάντησα (μιας και είμαι ειδική στα φορμάτ εγώ!) και συνέχισα την τρελή μου πορεία...
Ξημέρωσε απότομα και εγώ κρατούσα μια ομπρέλα στο χέρι. Την ξέρω αυτήν την ομπρέλα,έχει η μαμά μου μία τέτοια. Και εκεί που λέω ότι έχω χαθεί και δεν θα ξαναβρώ το σπίτι μου πέφτω πάνω στο 34 !!! Ναι το γνωστό 34...Αυτό που όταν το περιμένεις δεν έρχεται και όταν χάνεσαι σε βρίσκει!! Ουφ βρήκα επιτέλους το δρόμο μου... Μόνο που η ομπρέλα σκάλωσε στον καθρέφτη του οχήματος... Την γκαντεμιά μου μέσα...!!!
