Καλοκαίρι, ε?

Επιτέλους (?) ήρθε το καλοκαίρι !!
Όχι ότι το περιμέναμε πώς και πώς...
Όλες οι εποχές κατά βάθος είναι ίδιες αν δεν σταθείς μόνο στον καιρό,σωστά ?

Πεταμένα βιβλία,ξεχασμένες σημειώσεις,CD, το mp3,καλοκαιρινά ρούχα,το laptop,το μαγιό μου,και μια βαλίτσα ! Μα πού θα πάει επιτέλους αύτη η βαλίτσα ? Χρόνια τώρα ετοιμάζεται αλλά δεν την βλέπω να μετακινείται! Εκεί βυθισμένη μες στη σκόνη στην αποθήκη... !!!

Ουφ,
Καλοκαίρι:
*Να ξυπνάς πρωί πρωί,όχι επειδή πρέπει αλλά γιατί θέλεις να δεις την ανατολή του ηλίου...
*Να πας θάλασσα,όχι για να βουτήξεις απλά για να κόψεις κίνηση και να σε κάψει ο ήλιος...
*Να κυκλοφορείς με το αλάτι στα μαλλία σου,επειδη κάνει ωραίο φιξάρισμα!
*Να κυκλοφορείς με το μπλουζάκι που λέρωσες με παγωτό...
*Να αναδύεται από παντού μυρωδιά από καλοκαιρινό φρούτο το πρωί και ξεροψημένο καλαμπόκι το βραδάκι...
*Να πιστεύεις πως ο κάθε άσχετος ημίγυμνος λουόμενος που γνωρίζεις στην παραλία είναι ο έρωτας της ζωής σου...(τςςς)
*Να παίζεις μπουγέλο όπως έκανες στο δημοτικό...
*Να αγνοείς την ύπαρξη του ρολογιού...
*...

Όχι πάντα όμως...

Καλοκαίρι:

*Να ξυπνάς αρκετά πρωί με πονοκέφαλο,όχι εξαιτίας του ποτού ή του ξενυχτιού,αλλά μόνο και μόνο στη σκέψη του καύσωνα και της μεσημεριανής βαβούρας της κατά τ'άλλα υπέροχης συμπρωτεύουσας...
*Να καταριέσαι την στιγμή που μπήκες στο,όπως συνήθως, overcrowded λεωφορείο μεσημεριάτικα με την οσμή του ιδρώτα να σε πνίγει και αυτό το αναθεματισμένο πινακάκι πάνω από το κεφάλι σου να αναβοσβήνει : ''Παίρνω το λεωφορείο γιατί έτσι μου αρέσει ! '
*Να φοράς ,αντί για το μαγίο σου, τα στενά και πολύ άβολα ρούχα της δουλειάς...
*Να βλέπεις θάλασσα μόνο από το μπαλκόνι σου...
*Να έχουν φύγει όλοι οι φίλοι σου για εξοτικά και μη μέρη,την ώρα που εσύ παλεύεις με το air-condition που χάλασε...

***Feel free to choose YOUR summer... ***

Λίγο δύσκολο τις περισσότερες φορές αλλά όχι ανέφικτο...

Το όχημα περιμένει με ανοιχτές τις πόρτες και πρέπει να φύγεις. Θέλεις να φύγεις !

Η ζακέτα και η ομπρέλα (ή αλλίως, αναζητώντας προφάσεις για γράψιμο ! )

22...
Ναι ναι 22 Ιουνίου...
Είναι από τις μέρες που δεν θες να βγεις έξω.Θέλεις να αράξεις στο κρεβάτι σου και να λιώσεις στο βιβλίο της Φυσιολογίας !!! Ή εναλλακτικά να ακούσεις μουσική,να διαβάσεις ένα από τα άπειρα λογοτεχνικά βιβλία που έχεις αγοράσει,να χαζέψεις κανένα ντοκιμαντέρ για τις άγνωστες πτυχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή στην χειρότερη περίπτωση να μπεις σε κανένα social network να κάνεις φιλους !! Δηλαδή με άλλα λόγια να βυθιστείς στη μοναξιά σου !!!
Κι όμως άτυπες υποχρεώσεις σε απομακρύνουν όλο και πιο πολύ από τον τόοοοσο ωραίο καναπέ σου...

Είναι από τις μέρες που δεν αντέχεις την ξαστεριά.Αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που πήρες μαζί σου το ζακετάκι και την ομπρελίτσα την ώρα που οι υπόλοιποι νορμάλ άνθρωποι γύρω σου που σέβονται τον καιρό και τον εαυτό τους κυκλοφορούν με ξόπλατα και αντιλιακό !!!
Μα αφού το πρωί είχε συννεφιά?Εγώ άκουσα οτι θα βρέξει...


Είναι από τις μέρες που όλα γύρω σου σε εκνευρίζουν.Ακόμα και η πεντάλεπτη καθυστέρηση του λεωφορείου είναι ολεθρική για τα νεύρα σου.

Καλά οκ,τάδε ώρα στο τάδε μερος.Φτάνεις νωρίτερα,έχει πολύ κόσμο,πολλούς περαστικούς και ακόμη περισσότερους τουρίστες.Πόσο χαίρομαι να βλέπω τους τουρίστες να φωτογραφίζουν την πόλη μου !!! Τί ωραία που είναι να ξέρεις ότι μένεις προσωρινά εδω !!! Πόσο μάλλον ότι ήρθες για διακοπές !!! Γι' αυτούς όλα φαίνονται υπέροχα... Αφού τα βλέπουν όλα από τον φωτογραφικό-βγάζω όλα τα αρχαία κτίρια,συντριβάνια,αγάλματα- φακό !!!

Επειδή όμως εσύ δεν είσαι τουρίστρια αλλά κάτοικος αυτής της πόλης με όλα αυτά τα οποία κάτι τέτοιο συνεπάγεται - καλά κι άσχημα- συνεχίζεις να αναμένεις το ραντεβού σου...
Πέντε λεπτά...Δάκα...Δεκαπέντε...Μα γιατί σήμερα? Η υπομονή σου έχει εξαντληθεί προ πολλού και απλώς τώρα θέλεις να ξεσπάσεις κάπου!

Σου τελειώνει και η κάρτα-τί σύμπτωση!

Και ξαφνικά βλέπεις άτομο που δεν περίμενες να δεις σε εκείνο το μέρος εκείνη την ώρα!
Αρχίζουν τα γνωστά: ''τι κάνεις;καλά.πως πάει η σχολη;αρχίσατε εξεταστική;άντε να τελειώνουμε να 'ρθει το καλοκαίρι;λίγα σου έμειναν ακόμη;καιρό έχουμε να τα πούμε.''Τελικά η μόνη φράση που έπρεπε να μπει σε εισαγωγικά είναι το ''να τα πούμε''.Τί να πουμε?Ό,τι είπαμε και μέσα στα 3 λεπτά που μιλήσαμε?Έχουμε κάτι άλλο?Γιατί τότε μετά τα 3 λεπτά...silence ???
Ω ναι ! Παραλίγο να το ξεχάσω! Το κράξιμο....
Ωπ πάνω στο κράξιμο νά σου το ραντεβού !
Τελικά αρχίζει να σ'αρέσει αυτή η μέρα....
Αποχαιρετιέστε με την υπόσχεση ότι ''θα βγείτε για κανα καφέ σύντομα'' αλλά όχι όπως τις προάλλες...

Και τώρα νιώθεις κάπως καλύτερα....Φταεί η βόλτα,φταέι η νέα παρέα πάντως εσύ είσαι καλύτερα απ'ό,τι ήσουν όταν ξύπνησες!

Εντάξει, μια βόλτα στην παραλία πάντα θα σε κάνει καλυτερα (ή τουλάχιστον σχεδόν πάντα) ό,τι καιρό και να κάνει!
Κι εκεί που άρχισες να συγχρονίζεσαι με τον καιρό, νά σου μαυρα σύννεφα και -ωωω τι καλάαα- βρέχει !!!!!!!!!

Τελικά η ζακέτα και η ομπρέλα βρήκαν λόγο ύπαρξης,σωστά ??!!!!!!!

Ασυναρτησίες ενός πολυδαίδαλου μυαλού!!

Ήταν απόγευμα προς βράδυ και εγώ κατευθυνόμουν με μια καρέκλα στο χέρι και μια κουβέρτα προς τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της γειτονιάς μου...Και προς μεγάλη μου έκπληξη στήνω την καρέκλα στην μέση του πεζοδρομίου,κάθομαι και σκεπάζομαι με την κουβέρτα...!!! Ίσως περίμενα κάτι(ένας Θεός ξέρει τί!!)... Μάλλον θα πρέπει να κοιμήθηκα...Μόλις ξύπνησα-είχε ήδη νυχτώσει εντωμεταξύ-συνειδητοποιήσα την κατάσταση μου!!! Και σκέφτηκα: ''Είναι πολύ επικίνδυνο να κοιμάσαι στους δρόμους στις μέρες μας!!!'' Και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου...

Αυτό όμως δεν βρισκόταν εκεί που βρίσκεται συνήθως αλλά για να το φτάσω έπρεπε να διασχίσω οικόπεδα με μεζονέτες και μάλιστα ενοικιαζόμενες μεζονέτες για τουρίστες!! Κι ενώ περπατούσα αμέριμνη (η κουβέρτα και η καρέκλα είχαν εξαφανιστεί ως δια μαγείας!) συναντώ έναν παλιό μου συμμαθητή... Είχα να τον δω τουλάχιστον 2 χρόνια...Και αντί να μιλήσουμε για τα νέα μας με ρωτούσε πώς θα κάνει φορμάτ τον υπολογιστή του! Ούτε που θυμάμαι τί του απάντησα (μιας και είμαι ειδική στα φορμάτ εγώ!) και συνέχισα την τρελή μου πορεία...

Ξημέρωσε απότομα και εγώ κρατούσα μια ομπρέλα στο χέρι. Την ξέρω αυτήν την ομπρέλα,έχει η μαμά μου μία τέτοια. Και εκεί που λέω ότι έχω χαθεί και δεν θα ξαναβρώ το σπίτι μου πέφτω πάνω στο 34 !!! Ναι το γνωστό 34...Αυτό που όταν το περιμένεις δεν έρχεται και όταν χάνεσαι σε βρίσκει!! Ουφ βρήκα επιτέλους το δρόμο μου... Μόνο που η ομπρέλα σκάλωσε στον καθρέφτη του οχήματος... Την γκαντεμιά μου μέσα...!!!

Η αρχή είναι πάντα δύσκολη...

Και επειδή ποτέ δεν ήμουν καλή στην έκθεση και την έκφραση ιδεών σε γραπτό λόγο,για αρχή δεν γράφω κάτι δικό μου αλλά ένα ποίημα που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ...

Αν

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει, αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρος σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου… Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

(Ρ. Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)